Culinair Belfast

Lekker stads en (nog) niet gladgestreken. Belfast is een enerverende plek die niet snel verveelt en enorm in opkomst is. Dat merkt ook de culinaire scene, die de afgelopen jaren grote sprongen heeft gemaakt. Tijd voor een bezoekje aan deze Noord-Ierse stad! TEKST KATJA BROKKE, FOTOGRAFIE KATJA BROKKE, TOURISM NI, OX

Het is warm in de taxi. Af en toe knik ik glazig ja. Walter Windrum, mijn taxichauffeur en gids, blijft met een onvervalst Noord-Iers accent doorpraten. In iedere wijk van Belfast heeft hij een verhaal klaar, dat hij duidelijk al honderden keren heeft verteld. Walter is een doorgewinterde Ier en leidt al sinds 1995 mensen rond in zijn geliefde stad. Soms is hij moeilijk te verstaan, maar zijn geratel is zo charmant dat ik hem niet wil vragen om in proper English verder te gaan. Dat zou zonde zijn en bovendien krijg ik genoeg informatie mee.

De muur die Belfast West door midden splijt
Noord-Ierland maakt sinds 1922 als constituerend land onderdeel uit van het Verenigd Koninkrijk, al is het niet altijd even verenigd geweest. Dat zie je goed terug in Belfast West, waar Walter me mee naartoe neemt. Dit is de buurt waar de dertigjarige burgeroorlog, ook wel bekend als The Troubles, onder andere plaatsvond en die heeft zijn sporen nagelaten. De wijk is nog altijd in tweeën gesplitst door een muur die de Iers georiënteerde katholieken en de VK-georiënteerde protestanten moet scheiden. In de katholieke wijk zijn alle naambordjes tweetalig (Iers en Brits) en blijkt uit muurschilderingen de steun voor de IRA – het Iers Republikeins Leger – die onafhankelijk wilde zijn van het Verenigd Koninkrijk en een verenigd Ierland nastreefde. Aan de andere kant van de muur, in de protestantse buurt, zie ik veel muurschilderingen die juist de slachtoffers van de IRA herdenken. Op sommige plekken zitten poorten in de muur zodat er enige bewegingsvrijheid is van de ene naar de andere kant, maar die poorten sluiten iedere avond om 22:00 uur. De vijandigheid is er nog steeds. En dat terwijl de Army Council, het hoogste bestuur van de IRA, op 28 juli 2005 zijn leden opdroeg een definitief einde te maken aan de gewapende strijd. De organisatie deed dat in een op televisie uitgezonden verklaring. Op die dag verdwenen ook de soldaten van het Verenigd Koninkrijk uit het straatbeeld en is het relatief rustig in Belfast. Langzaamaan gaat het de goede kant op. De Belfasters die ik spreek veroordelen de tweedeling, met name de jeugd heeft er weinig boodschap aan. Daarbij is er afgesproken dat Noord-Ierland te allen tijde via een referendum kan kiezen om zich af te splitsen van het VK. En nu het aantal protestanten afneemt, krijgen de katholieken meer stem. Het zou zomaar kunnen dat die afsplitsing steeds dichterbij komt, helemaal nu brexit om de hoek komt kijken.

St George’s Market
Na de korte geschiedenisles verlaten Walter en ik het westen en rijden door de rest van de stad. Langs Harland and Wolff, de scheepswerf waar ze de Titanic bouwden, langs de gratis toegankelijke botanische tuinen in de wijk Queens, en langs muurschilderingen waaruit de Noord-Ierse sympathie blijkt voor onafhankelijkheidsstrijders wereldwijd. Hoewel ik een heel verhaal aan de bewogen geschiedenis en de huidige ontwikkelingen van het land en zijn hoofdstad kan besteden, ben ik hier niet voor politiek en industrie, maar voor fijne gerechten, kaasmakers, wijn, restaurants en vissers. Ik ben hier om culinair Belfast en omgeving te ontdekken en ik begin daarvoor in het centrum van de stad, bij St George’s Market. Dit is een van de oudste overdekte markten van het VK, gebouwd tussen 1890 en 1896. Op vrijdagochtend kunnen de locals hier terecht voor verse vis en groenten, op zaterdag en zondag is er ruimte voor meer ontspanning en staan er stalletjes met sieraden, antiek, kleding en heel veel eten. Dit is een echte aanrader als je van markthallen houdt en mocht je nog niet vol zitten van een bezoek aan de markt kun je altijd nog terecht bij restaurant en bar Stock dat in hetzelfde gebouw zit en uitkijkt over de shoppende mensenmassa. Ze staan vooral bekend om hun Stock Breakfast, voor de stevige trek na een avondje stevig doordrinken.

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Winelife magazine!

Lees het hele artikel in WINELIFE #65. Bestellen kan hier.