De verhalen achter de Zuid-Afrikaanse wijn

Bregje van Weezel (47) woont samen met haar gezin in Kaapstad, Zuid-Afrika. Zij schrijft over haar belevenissen in het kleurrijke maar ook complexe land. In deze column deelt zij haar enthousiasme en kennis over de Zuid-Afrikaanse wijnindustrie. Haar verhalen zijn niet te droog of te zwaar en deze column is geheel op haar (wijn-)lijf geschreven. Mocht je meer willen lezen over alles wat zij leuk vindt in Zuid-Afrika, dan kun je Bregje volgen op Instragram @vin_ik_leuk

Ik houd van wijn. Door zelf veel te proeven, heb ik aardig wat praktijkervaring opgedaan. Laten we het zo maar noemen. Of van je hobby je beroep maken, zo kan je het ook zien. Wat ik het leukst vind, zijn de verhalen achter de wijn. Daar heb ik in Zuid-Afrika geluk mee, want met haar rijke en kleurrijke geschiedenis is er genoeg te vertellen.

Weesjes

Zoals over de Lindi Carien van Lourens Family Wines. De wijnmaker maakte deze wijn, omdat hij geen verlovingsring voor z’n aanstaande kon kopen en hoopte met de verkoop ervan dat wel te kunnen. Als eerbetoon aan zijn vrouw is deze mix met chenin blanc dan ook naar haar genoemd. Over romantiek gesproken.

Of wat dacht je van het verhaal van de blend van Thunderchild. Hiervan gaat de gehele opbrengst naar een tehuis in Robertson. Destijds in 1918 opgericht om alle weesjes als gevolg van de griepepidemie een thuis te bieden. En nu de plek waar vooral kinderen uit gebroken gezinnen wonen. Daar in de tuin, zijn door de gemeenschap de wijnranken voor deze wijn geplant en deze wordt geheel kosteloos gemaakt in de wijnkelders van Springfield Estate. Gordon Ramsey heeft deze Thunderchild op de kaart staan. Snap ik. Naast een fruitige en soepele wijn, heb je ook meteen een goed gevoel.

Spookhoek

Maar het zijn niet alleen de wijnen, maar ook de plaatsen die mij intrigeren. Zo heet een sauvignon blanc van wijnmaker David Nieuwoudt, Ghost Corner. Genoemd naar het meest zuidelijke punt van Zuid-Afrika. Daar spookt het flink tijdens stormachtige nachten en het is het op zee nagenoeg onmogelijk om te navigeren. Dat komt omdat erop dat aller zuidelijkste punt geen verschil is tussen het magnetische en het echte geografische noorden. Met als resultaat dat er nogal wat schepen zinken. Het verhaal gaat dat ook dat in die spookhoek ’s nachts verdronken zeelui ronddwalen. Daar in die buurt zijn ook de wijnvelden waar deze prijswinnende wilde witte vandaan komt. De wijn is uniek, anders en veel dieper van smaak. Eng lekker.

Slangenbeet

Of dat de plaats Elgin, daar waar de koelste wijnvelden zijn, en waar nagenoeg alle Zuid-Afrikaanse appels vandaan komen, genoemd is naar Elgine Herold. Het meisje wat daar in 1800 om het leven kwam door een slangenbeet en wiens vader als eerbetoon het stuk land naar haar vernoemde. Deze naam werd uiteindelijk in de hele vallei gebruikt omdat daar het treinstation kwam en Elgin is nu wereldwijd een begrip.

Maastricht

En dan heb je ook wijnen van Maastricht. Ja, je leest het goed. Mijn studentenstad, maar ook de naam van een wijnhuis gelegen in Durbanville. Het heet zo, omdat de eerste kolonisten die op zoek waren naar vruchtbare grond in de Kaap, de kleigrond erg vonden lijken op de grond in Maastricht. En ziezo, de naam was geboren. De grond is er vruchtbaar en voorzien van een uitgebreid wortelstelsel. De wortels weten zelfs de kleinste hoeveelheid vocht in de grond te lokaliseren, maar houden dat vocht ook als een soort spons vast. Praktisch in de winter en in de zomer hoeft er niet bewaterd te worden. Daardoor rijpen de druiven gelijkmatig en krijgt de wijn complexiteit en lengte. Net zoals mijn studie, maar dat terzijde.

Barack Obama

En dan zijn er nog van die geinige feitjes, zoals dat de MCC van Graham Beck werd geschonken tijdens Mandela zijn inauguratie diner en dat Barack Obama ermee proostte toen hij de verkiezingen won. Dat Khakibos een plantje is wat je in de buurt van de wijnvelden vindt en door de Boeren naar de khaki-gekleurde uniformen van de Engelsen is vernoemd.

Onbetaalbaar

Zo zijn er nog veel meer verhalen te vertellen en die zijn niet eens onbetaalbaar. Dat brengt mij op het punt, dat toen ik onlangs even terug was in Nederland, ik schrok van menige wijnkaart. Of beter gezegd, van het ontbreken van enige inhoud ervan. Want meer dan de standaard benaming wit, rood of rosé was het vaak niet. En dan heb ik het nog niet eens over de ondefinieerbare mix, die je dan uiteindelijk kreeg. Gelukkig waren er ook uitzonderingen, maar het zou toch leuk zijn wanneer er meer aanbod en dus keuze is. Het kan. Verhalen genoeg.

Meer columns lees je hier.

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op WINELIFE Magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen? Volg WINELIFE magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.